Om een indruk te geven, zijn hieronder 2 pagina's uit het boek te lezen

Pagina 20

Zo’n wandeling langs de Donau, in zijn ogen een woeste en eigenzinnige rivier, gaf hem altijd een overweldigend gevoel. Het nieuwe huis aan de Linzerstrasse, waar hij sinds kort met zijn vrouw en twee dochters woonde, had een prachtig vergezicht op de rivier. Zij hadden het huis gekocht omdat het dicht bij zijn huidige werk was in de nieuwe inrichting voor volksvijandige elementen te Mauthausen.

Het huis gaf makkelijk toegang tot de oevers van de rivier voor een wandeling, een vrijetijdsbesteding waar hij veel van hield. Soms wandelde hij alleen, soms in het gezelschap van een van zijn kinderen. Nu liep hij met zijn oudste dochter Bente in de richting van Linz.

Het gaf hem een gevoel van trots weer "Heim ins Reich" te zijn, thuis bij de natuurlijke en logische landgenoten en thuis bij de ware ariërs die Europa naar grote hoogte zouden brengen.

Gelukkig hadden de nieuwe machthebbers in Berlijn geen moment geaarzeld de beide landen, Oostenrijk en Duitsland, in 1938 in hun historische eenheid terug te brengen en zo een aanzet te geven tot het grote Duitse Rijk dat de wereld onder leiding van de Führer zou gaan leiden naar een glorieuze toekomst.

Natuurlijk zagen de kortzichtige en bekrompen westerse mogendheden alsook de Sovjets, allen verstrikt in hunoverwinningsroes na de grote oorlog, dat anders. Zij zagen de expansiedrift van Duitsland en de daarmee gepaard gaande ongeoorloofde herbewapening als een gevaar voor de wereldvrede.

Het herstel van de ideale boreale wereld, zoals zijn baas Himmler dat zo treffend in een van zijn vurige toespraken had gezegd, was echter volgens hem weer een stap dichterbij gekomen. Het gaf hem een euforisch gevoel daar deel aan te hebben.

Pagina 201/202

Nathan woonde net buiten het centrum van de stad, in Lev Ha’ir, een van de wijken die bekend stonden om de witte huizen die tussen 1930 en 1950 waren gebouwd volgens de in die tijd meest moderne inzichten op het gebied van wonen en architectuur. Ondanks dat de gebouwen er allemaal verschillend uitzagen, vormden ze toch een eenheid door de onderliggende gemeenschappelijke visie en planmatige aanpak.

Nathan herkende Menucha’s verwondering in haar gezicht toen ze de taxi uitstapte. Hij had net zo gereageerd toen hij de Witte Stad, zoals de wijken met de witte huizen worden genoemd, voor het eerst had gezien. Wat had hij zich voldaan gevoeld toen hij een van de appartementen, met een beetje geluk moest hij toegeven, tegen een redelijke prijs had kunnen huren.

‘Wat is het hier ongelooflijk mooi Nathan, het lijkt wel of we een andere wereld binnenstappen. Ik heb nu al een oase-in-een- drukke-stad gevoel.’

‘Wacht maar tot je mijn appartement ziet.’

Nathan woonde op de derde verdieping van een strak rechthoekig complex met contrasterende klassiek gesmede gietijzeren accenten op de deuren van de hoofdingang en op de relingen van de balkons. Het trappenhuis daarentegen was rond met een gemarmerde trap die zich om de lift naar boven draaide.

Boven aangekomen ontsloot Nathan de deur van zijn appartement en liet haar met een sierlijk gebaar voor gaan.

‘Welkom in mijn huis dat dit weekend ook jouw thuis is.’ 

Menucha liep via een kleine vierkante hal verder het appartement in en keek Nathan verrukt aan terwijl ze haar kleine koffer op de grond zette.

‘O Nathan, wat een heerlijk vooruitzicht om hier met jou te zijn. Wat heb je een prachtige woonruimte en wat een groot balkon. Daar gaan we ontbijten hoor en dineren, dat kan heel goed onder het overdekte gedeelte en je planten geven genoeg beschutting tegen te felle zon. Wat ruikt het hier trouwens fris en lekker.’

‘Dat hebben we te danken aan Mama Kleine, mijn buurvrouw. Ze houdt een oogje in het zeil als ik er niet ben en zorgt dat alles “nett und sauber”, zoals ze zelf altijd zegt, blijft. Ik heb haar een paar dagen geleden gevraagd of ze vandaag het appartement Sjabbesdik wilde maken.’

‘Je blijft me verrassen Nathan. Ik wil niets liever dan sabbat samen met jou vieren.’

‘Dat is dan afgesproken. Ik neem aan dat je je even wilt opfrissen, de badkamer is in de hal. Over een uur gaat de zon onder, ik loop daarom in de tussentijd naar de bakker en de markt om wat te eten voor ons te halen. In de linker lade van de kast liggen kaarsen en een wit tafelkleed.’